Donżon. Wydanie zbiorcze 6 – recenzja komiksu

➜ Tytuł: Donżon. Wydanie zbiorcze 6
➜ Seria: Donżon
➜ Scenariusz: Joann Sfar, Lewis Trondheim
➜ Rysunki: Manu Larcenet
➜ Tłumaczenie: Wojciech Birek
➜ Wydawnictwo: Timof Comics
➜ Rok wydania: 2024
➜ Objętość: więcej niż sto
➜ Dla kogo: dla samodzielnych w czytaniu
➜ Ocena ogólna: wybitna

Za każdym razem, kiedy sięgam po kontynuację ,,Donżona”, zadaję sobie pytanie – czemu oni tak znowu namieszali? Oni, czyli jedni z najwybitniejszych twórców komiksowych: Joann Sfar i Lewis Trondheim. Znowu, bo to już szósty tom zbiorczy serii. A namieszali, bo nic w ,,Donżonie” nie dzieje się w kolejności chronologicznej.

Jak stoimy z kolejnością?

Każdy tom składa się na kilka obszernych rozdziałów, które są spójne w ramach konkretnej, opowiadanej historii oraz cyklu. Przykładowo w części piątej ,,Donżon. Wydanie zbiorcze 5”, mieliśmy całość dotyczącą epoki Zmierzchu. Jej wcześniejsza akcja została jednak urwana w połowie tomu trzeciego. 

Czy taka narracja jest jednak czytelna? Jak najbardziej. Można nawet zaryzykować stwierdzeniem, że dodaje całości pikanterii. Ważne jednak, żeby nie robić sobie zbyt długich przerw w lekturze, a przy okazji premierowych tomów – odświeżyć poprzednie albumy.

Polecenie powrotu do pierwszej części Donżona

W przypadku ,,Donżon. Wydanie zbiorcze 6” sprawa ma się jednak zupełnie inaczej i przypomina nieco sytuację z ,,Donżon. Wydanie zbiorcze 1”. Dlaczego? Wraz z premierowym albumem rozpoczynamy bowiem  nowy cykl – Paradę, która (można założyć) rozgrywa się pomiędzy pierwszym, a drugim tomem Zenitu. 

Będzie to zatem zbiór zupełnie nowych przygód Herberta i Marvina, Strażnika, Grogro, ale i innych. Z jednej strony można sprawić sobie podwójną przyjemność, sięgając w tym wypadku po pierwszy tom i z jego czytania uczynić coś na wzór klamry kompozycyjnej. Albo – jeżeli, jeszcze nie mieliście okazji do tej serii usiąść, przeczytać tę pozycję bez żadnej znajomości poprzednich historii (i także dobrze się bawić).

Donżon. Wydanie zbiorcze 6

,,Donżon. Wydanie zbiorcze 6” został w całości (co w przypadku tej serii można uznać za unikatowe) narysowany przez Manu Larceneta (niebawem na stronie pojawi się recenzja jego autorskiego komiksu). To jak zawsze mieszanina doskonałego, absurdalnego i niewybrednego humoru, która spotyka się z wyrazistymi bohaterami w bardzo satysfakcjonujących historiach. 

Ten tom składa się na pięć zamkniętych opowieści, które łączy zbliżony czas akcji oraz postacie przede wszystkim Herberta, Marvina i Grogro. Swoją drogą, mam wrażenie, ,,Donżon. Wydanie zbiorcze 6” jest jedną z najlepszych, wydanych w tej serii części. 

Być może ze względu na skrócony charakter historii, a także ich niezobowiązującą treść i prostą do przyswojenia fabułę – to lektura, którą można sobie wrzucić w ramach popołudniowego odprężenia, co najwyżej bawiąc się w wyszukiwanie nawiązań do współczesnej (dzięki świetnemu tłumaczeniu) nawet polskiej popkultury.

A więc jak to pisze Wojciech Birek we wstępie:

Uwaga… ktoś dobija się do bramy Donżonu. To Herbert zaraz otworzy zamkową furtę. Przygotujcie się, zaraz się zacznie.

Link do strony wydawnictwa: https://timof.pl/katalog/Don%C5%BCon.+Wydanie+zbiorcze+6/pokaz.html

Recenzje pozostałych tomów Donżonu:

• Donżon: Wydanie zbiorcze 1,
• Donżon: Wydanie zbiorcze 2,
• Donżon: Wydanie zbiorcze 3,
• Donżon: Wydanie zbiorcze 4,
• Donżon: Wydanie zbiorcze 5.

Podobne posty:

Donżon: Wydanie zbiorcze 5 – recenzja kultowego komiksu Donżon: Wydanie zbiorcze 4 – recenzja komiksu Donżon: Wydanie zbiorcze 2 – recenzja komiksu Donżon: Wydanie zbiorcze 3 – recenzja komiksu