Lore Olympus. Tom pierwszy – recenzja powieści graficznej

➜ Tytuł: Lore Olympus. Tom pierwszy
➜ Autorka: Rachel Smythe
➜ Rysunki: Rachel Smythe
➜ Tłumaczenie: Wojtek Cajgner
➜ Wydawnictwo: You&YA
➜ Rok wydania: 2022
➜ Objętość: prawie jak encyklopedia!
➜ Dla kogo: dla samodzielnych w czytaniu
➜ Ocena ogólna: wybitna

Mitologia to zbiór niekończących się inspiracji, na których artyści wzorują się już od niepamiętnych czasów. Nic w tym dziwnego – opisane tam historie miłosne, o bohaterach, trudnych relacjach z rodzicami czy bliskimi, a także niezwykle prozaiczne, ludzkie cechy, pozwalają utożsamić się z bohaterami zwykłym czytelnikom. 

Rachel Smythe jest nowozelandzką rysowniczką komiksową, która międzynarodową sławę osiągnęła właśnie dzięki stworzeniu popularnego, internetowego komiksu ,,Lore Olympus”. Wielostronicowe dzieło jest współczesną interpretacją greckiego mitu ,,Porwanie Persefony” i teraz, dzięki staraniom Wydawnictwa You & YA, dostępne jest również dla polskich odbiorców!

Fenomen Lore Olympus

,,Lore Olympus. Tom pierwszy” składa się na 25 odcinków komiksów. Otrzymał on Nagrodę Eisnera, która przez wiele osób uważana jest za ,,Oscara komiksu”. Powieść publikowana jest również na #WEBTOON w formie animowanych odcinków. W języku angielskim ukazały się już do tej pory trzy tego rodzaju pokaźne tomy – można mieć więc nadzieję, że w Polsce śladem pierwszej części, szybko pokażą się i kolejne.

Zanim jednak do tego dojdzie, warto wspomnieć skąd wziął się fenomen ,,Lore Olympus” i w jaki sposób tak znana opowieść zyskała drugie, świeże spojrzenie.

Panteon Olimpu

Myślę, że każdy dobrze pamięta ze szkoły mit o uprowadzeniu Persefony przez Hadesa. Wówczas ta historia przedstawiała biedną, uciśnioną dziewczynę bez prawa głosu, która nagle znalazła się w niewoli u strasznego Władcy Podziemi. Rachel Smythe podchodzi do tej relacji zupełnie inaczej. 

Przede wszystkim kreuje nowoczesny świat z szybkimi samochodami, telefonami komórkowymi i światłami neonów, w którym umieszcza bogów z Panteonu Olimpu. Przedstawia ich jako młodych i atrakcyjnych (bo przecież bogowie się nie starzeją), którzy sporo czasu poświęcają na spotkaniach towarzyskich (taka bardziej wytworna wersja ,,Gossip Girl”).

Persefona oraz Hades

Choć głównym bohaterom poświęca się tutaj najwięcej miejsca, to jednak ,,Lore Olympus” bogaty jest w anegdoty, łączące się z charakterystyką innych postaci, np. Erosa, Hery, Zeusa, Posejdona czy Apolla. Czytelnik ma jednak szanse najbardziej utożsamić się zarówno z Persefoną jak i Hadesem. Ich pierwsze spotkanie, flirt oraz rozwijająca się relacja z pewnością przypadną do gustu nastolatkom.

Nie ma tutaj porwań (ale jest sprytnie poprowadzone fabularnie uprowadzenie). Młoda bogini ma jednak sporo charakteru i choć jeszcze trochę gubi się w swoich uczuciach – jest na dobrej drodze, żeby się odnaleźć.

Trudne tematy z mitologii

Znajomość Persefony i Hadesa będzie usiana jednak rozmaitymi trudnościami. W książce pojawia się również sporo wątków pobocznych, które poruszają wymagające tematy, takie jak np. przemoc fizyczna oraz psychiczna, wykorzystanie seksualne czy toksyczne relacje między dziećmi a rodzicami czy rodzeństwem.

Biorąc pod uwagę jednak fakt, że mimo wszystko – autorka dość mocno trzyma się znanych z książek o mitologii faktów, łatwo być pod wrażeniem tego, w jaki sposób angażuje czytelników w wir historii. Pomaga w tym również lekkość rysunków – teoretycznie niezobowiązujący i przystępny styl, który mocno operuje na kolorystyce.

,,Lore Olympus. Tom pierwszy” pozostawia zakończenie otwarte i ja jestem przekonana, że każdy będzie czekał na kontynuację tej książki z wypiekami na twarzy! To emocjonująca, świetna pod względem narracyjnym powieść graficzna, którą szczerze polecam każdemu powyżej 15 roku życia.

Linki do strony Wydawnictwa: https://www.youandya.pl/ksiazki/lore-olympus

https://muza.com.pl/pl/products/lore-olympus-9423.html

Podobne posty:

Echowa Góra – recenzja powieści dla dzieci i dorosłych Podróż siódma – recenzja opowieści graficznej Wilki. Historie prawdziwe – recenzja komiksu dla dzieci Złoty Wiek – recenzja